“3 gündür öyle mutsuzum ki, suratım sürekli asık” dedi annem. “Bakıyorum etrafıma, şükür hepimiz iyiyiz, sağlığımız yerinde ama mutsuzum”.
Haklı. 3 gündür gazeteler isyanda, köşe yazarları dehşet içinde u-turn yazılarına sarılmış. Kimileri de “Hayat bu, böyle yaşayacakmışız!” demeye başladı. Herkeste bir yere varmayacağını bildikleri derdini anlatma çabası…
“Kurt Cobain’in depresyon hırkası açık arttırmayla satışa çıkıyor” haberini de tam böyle bir zamanda almak… Aklıma Elif Key’in “Ben gülerken o ağlıyorsa, ben de ağlamaya başlıyorum. Onu üzen beni de üzüyor, beddualarımız çiftkaplan gücünde tutuyor. Ona depresyon hırkalarımı veriyorum. ‘Güzelmiş be senin tarzın’ diyor. Son ses Ahmet Kaya dinliyoruz. ‘Kum gibi’, ‘Beni Vur’ derken eve alınan biraları içip içip, odamızda sarhoş olup, annemle babama ‘İyi gejeeeeler’ demeye utanmıyoruz.” satırları geliyor…
Bence hepimiz bir süre depresyon hırkalarımıza sarınalım ve uyuyalım.
Bazı şarkılar vardır ki dinlerken nefes alışınız değişir, gözünüz dalar, canınız içmek ister, (benim gibi) normalde kullanmasanız da bir sigara yakasınız gelir. Neredeyse göğsünüze bir ayı oturmuş gibi hareketsiz, nefessiz kalırsınız. Bu damar şarkılar tabii ki kişiden kişiye değişir. Aşağıdaki liste tamamen şahsi bir damar top 10 derlemesi olup, bu şarkıların tümü hayatımın değişik dönemlerine fon müziği olmuştur. Bu listenin yerlisini de bir daha ki sefere yapalım. Ödül töreni mantığıyla, 10’dan geriye doğru gidersek;
10) Metallica – “mama said” : Metallica diskografisinde bir kırılma albümü olan “load” için bile ayrıksı bir şarkı bu. Tüm metallica şarkıları içinde hala farklı yerini korur. Hetfield’in “anne&oğul” temalı sözleri de, country’e yakın müziği de olağanüstü. “i need your arms to welcome me, but a cold stone’s all i see” sözü sağlam vurur!
9) Alice in chains – “would” : Solistleri Layne Staley ölmeden önce grunge’ın en önemli temsilcilerinden olan grubun, belki de en sevilen şarkısı. Hem orjinal albüm kaydı, hem de mtv için unplugged yorumladıkları versiyonu güzeldir. (Alice in Chains, Staley’in ölümü sonrasında da yollarına devam ediyor, hatta geçen yaz Sonisphere için İstanbul’da da çaldılar) Çok geç keşfettim alice in Chains’i ve bu şarkıyı, kolay kolay da bırakmam! R.I.P. layne!
8) Nick Cave & PJ Harvey – “Henry Lee” : Cave’in “Murder Ballads” albümünden çıkan bir başyapıt. Kendisine, o dönemler beraber olduğu Polly Jean Harvey de o melek sesiyle eşlik etmiş ve usul usul akıp giden bu güzel şarkı dökülmüş. Ayrıca Nick Cave’in Kylie Minogue ile düeti “where the wild roses grow” ile, PJ Harvey & Thom Yorke işbirliğinden doğan “this mess we’re in” de aslında bu listeyi zorlayan başyapıtlar.
7) Muse – “muscle museum” : Muse’un çok daha güzel şarkıları oldu. ama madem başlığımız “damar”, ilk albümleri “showbiz”den çıkan “muscle museum”, kitleleri muse ile tanıştırmanın yanı sıra Matt Bellamy’nin olağan üstü vokali ile de ilgi çekmişti. Daha tıfıl bir üniversite öğrencisiyken bu şarkıyı dinleye dinleye helak etmiştim kendimi. 2006’daki Rock’n Coke konserinde çalmadı alçaklar, muhteşem konserin tek yarası odur bende!
6) Placebo – “without you i am nothing” : Eskiden, “black market music” zamanlarında çok dinlediğim bir gruptu Placebo. Yıllar geçtikçe bendeki etkisini yitirdi. Ama bu şarkı bir acayiptir. Ayrıca şu listede, grubundan canlı canlı dinleyebildiğim tek şarkıdır. (bu da 2006 Rock’n Coke) Brian Molko’nun sesinin en acıtan hali.
5) Nirvana – “where did you sleep last night” : Biz faniler arasında “my girl” olarak da bilinen, bir çok kişi ve grubun yorumladığı ve en nihayetinde Nirvana’nın da mtv-unplugged konserinde cover’ladığı bir şarkı. Unplugged albümün “the man who sold the world” ile birlikte iki şukela cover’ından biri olan şarkının sonunda Kurt Cobain’in çatallı sesi ile gırtlağını yırtarcasına söylediği nakarat kısmı, insanın ciğerini keser. Benim kesti, oradan biliyorum.
4) Jeff Buckley – “hallelujah” : İşte Cobain ve Staley gibi çok erken firar eden biri daha; Jeff Buckley.. Başta yaratıcısı Leonard Cohen olmak üzere, pek çok kişinin yorumladığı “hallelujah”ı öyle bir söyler ki, sanırız Cohen bile hakkını teslim etmiştir. Özellikle canlı konser kayıtlarından da dinlemek lazım. Şarkının sonlarında vokal, yaralı bir sokak köpeğinin uluması gibi.. enfes..
3) Sia – “breathe me” : Birçokları gibi ben de bu şarkıyı “six feet under”ın finalinde duydum. O enfes dizinin finalinin unutulmaz olmasının bir sebebi de bu şarkıdır. Dinler dinlemez şarkıyı indirmiş ve çok uzun süre müptelası olmuştum. Uzun yıllar geçti, dizi de, şarkı da bende bıraktığı intibayı halen korur. O nedenle şarkının aşağıda sunduğum orjinal videosu ile yetinmemek, “six feet under”ın final dakikalarını da arada tekrar hatmetmek gerekir.
2) Radiohead – “let down” : “ok computer”i tüm zamanların en iyi albümü sayanların sayısı hiç de az değildir. Hemen hepsi başyapıt olan şarkılardan oluşan bu albümün, aslında arada kalmış, ilk dinleyişte pek sarmayan şarkısı “let down”, ilerleyen zamanlarda, temiz 2-3 yılıma fon müziği olmuştur. Bıraktığı etki insana “Thom Yorke, insan mısın sen allahsız?” dedirtir. Müslüm Gürses fanatikleri ingiltere’de doğmuş olsalardı ideal jilet şarkıları bu olurdu. Geceleyin, tek başınıza ve alkollü dinlemeyin, çarpar!
1) Pearl Jam – “black” : Buraya kadar geldik, ama ben bu şarkıyı nasıl anlatayım ki şimdi? Nasıl tarif edeyim? “ten” zaten evladiyelik albümdür, hele ki bu şarkı.. Sözler ayrı vurur, melodi ayrı deşer.. kasaturalarla girişseler daha az acıtırdı! Hayatımın şarkısı ve sanırım bu değişmeyecek. Eddie’nin nasıl muhteşem bir vokal olduğunun, Pearl Jam’in ne kadar büyük bir grup olduğunun kanıtı. Eğer tanrı olsaydım, sırf bu şarkıyı yaptıkları için cennetimi çoktan hak etmiş olurlardı!
1.bp.blogspot.com
Bruno Falconeri
NOT:
Kardeş blog http://brunofalconeri.blogspot.com’dan itina ile yürütülmüştür,
gerisi itinayla yürütülecektir…
Hürriyet’in Cumartesi ekinde Kanat Atkaya AC/DC konseri yazısının altına bir liste eklemiş, “Her eve lazım 10 konser albümü”. Tam mikro’luk, derken dinlemeye başladım ve onları ne kadar çok özlediğimi farkettim. Nirvana ve Kurt Cobain… Gelir mi onlardan bi daha dünyaya?
wikimedia.org
Kanat Atkaya’dan Her eve lazım 10 konser albümü
1- Nirvana – MTV Unplugged
2- James Brown – Live at the Apollo
3- B.B. King – Live at the Regal
4- MC5 – Kick Out the Jams
5- Talking Heads – Stop Making Sense
6- Tom Waits – Glitter & Doom
7- The White Stripes – Under Great White Northern Lights
8- The Band – Last Waltz
9- Led Zeppelin – The Song Reminds the Same
10 – Deep Purple – Made in Japan
Özellikle Radiohead, Nirvana severler tarafından kucaklanması en kolay ve normal gruplardan biri olan Muse, son yıllarda altyapısını en beğendiğim müzik topluluklarından biri. İlk kulağınıza çalındığında ne olduğuna karar vermek için sadece 5 dakika beklediğiniz, solistin ses rengi ve müziğin alt yapısı ile zenginlik ve derinliğini hemen gösteren bir grup aslında bir yandan bana nostaljik gelen tarzı ile beğeni topluyor.
1994 yılında Matthew Bellamy, Chris Wolstenholme ve Dominic Howard tarafından İngiltere’de kurulan grup bu güne kadar Showbiz, Origin of Symmetry, Absolution,Black Holes and Revelations, The Resistance albümlerine imza attı ve pek çok ödül kazandı. Bir dönem dağıldıkları söylentileri ile karşılaşan grubun 1 Ekim’de piyasaya sürülen The 2nd Law albümü ise mutlaka dinlenmeli.
Daha iyi bir zamanlama olamazdı. Ben ortaokulu bitirip liseye geçme derdindeyken O müziğinin zirvesindeydi. Dünyayla ve hayatla fena halde derdi vardı, kimse ne dediğini tam olarak anlamadı ya da o istediği gibi anlatamadı. Oysa herşey apaçık ortadaydı…
Bu şarkının pek çok cover’ını dinledim, ama bu enfes…
Leszek Możdżer, Zohar Fresco, Lars Danielsson.
isimlerinde 3 Polonyalı müzisyen…
Kendileriyle az önce tanıştım.
Daha önce tanımadığıma da bin pişman oldum.
Polonya’da 3 senedir düzenlenen Solidarity of Arts (SofA) festivalinde,
2010 yılında katılıp ortalığı tozu dumana katmışlar.
The Time (2005), Between Us And The Light (2006), Pasodoble (2007) gibi
birlikte çıkardıkları albümlerin yanı sıra, solo albümleri de yer alıyor.
Özellikle Radiohead, Nirvana severler tarafından kucaklanması en kolay ve normal gruplardan biri olan Muse, son yıllarda altyapısını en beğendiğim müzik topluluklarından biri. İlk kulağınıza çalındığında ne olduğuna karar vermek için sadece 5 dakika beklediğiniz, solistin ses rengi ve müziğin alt yapısı ile zenginlik ve derinliğini hemen gösteren bir grup aslında bir yandan bana nostaljik gelen tarzı ile beğeni topluyor.
Mikroorganizma 