Ben toy bir mehtap, kelimeler birer varsayım…

Dünyanın ünlü müzik grubunu bir araya getirin, bir MFÖ etmiyor benim için…Dünya standardı mı, müzik kalitesi mi, kalbe dokunuş mu, zamanın ruhunu yakalamak mı? Hepsi var hepsi!! Özetle MFÖ yakar kalbimi! Rütbesi öyle yüksekte yani..Kelimelerin birer varsayım olduğunun farkına varanlar için.. Özellikle “aile çay bahçeleri”nin…

@silverland

Yalnızlar Garı

 

Sensizliği bitmedi gecelerimizin…
Farkına varamadım rütbelerimizin…
Dervişler devran ederken gecelerde,
Ben toy bir mehtap
Kelimeler birer varsayım
Ana yalnızlar garındayım!Evden sokağa zorlanmış kızgınlıkların!
De hele kurbanım
Ne olacak halim?
Çocuklarım, karım
Kağıt, kalem, gitarım için
Onca çileye dayandım.
Ana yalnızlar garındayım!Sensizliği bitmedi gecelerimizin
Farkına varamadım aile çay bahçelerinin
Radyosyon bulutları geçti gecelerden
Ben toy bir mehtap
Kelimeler birer varsayım
Ana yalnızlar garındayım!

MFÖ

 

Seni yenecem İstanbul!

Duyduk duymadık demeyin!

Gitmek istedik de gidemedik, gitmek istemedik de kalamadık, onu dedik, bunu ettik olmasın. Gerçekten. Şakam yok. Bu kaçıncı oldu artık sayamıyorum. İşinden memnun olmayan, boğulacaksam büyük denizde boğulayım diyen, kurtlar sofrasında bir lokmamız da vardır herhal diye düşünen varsa, acil olarak yanıma bekliyorum. Zira, yıl bazında kesin bilgi veremesem de, benimle arkadaşlık eden adamı garanti İstanbul’a yolluyorum. Yolluyorum, yetmiyor yurt dışına yolluyorum. Geri gelse de en fazla İstanbul sınırlarında kalıyor.

Anlayacağınız tez zamanda yine bir yolcum var.
Bu da geri gelmez kesin.
Hayırlısı

Diardi

 

Sen senden ne kadar memnunsun?

http://blogimg.radikal.com.tr/Blogs/2015/03/15/celiski-53E8-2355-F03B.jpg

Röportaj çok enteresan bir dönüşlü fiil bence. Soracağın sorular hazır olsa da yanıtların içinden çıkan yeni sorularla muhabbet bambaşka bir yere gidebiliyor. Daha da ilginci, röportaj yaptığın kişinin verdiği cevaplara şaşar hale gelmesi. Belki o güne kadar düşündüğünün bile farkında olmadığı, o kadar da önem verdiğini düşünmediği, başkası yaptığında rahatsızlık duyduğu şeyi kendisinin de yaptığını kendi sesinden duyması biraz çelişkili bir ortam yaratıyor. Ya da tam tersi! Ne kadar güzel bir şey yapıyor olduğunun hiç farkında olmadığını görmesi. Gel-gitler.

Jehan Barbur’un aşağıdaki röportajını izlediğimde bir şeyi fark ettim. Sanıyorum en önemlisi insanın kendi kendisi ile muhabbetinin iyi olması. İçe dönmek diyor ya Barbur, tam da demek istediğim şey bu. Dönüp içine baktığında ne bulduğun, bulduğun şeyden memnun olup olmadığın, eğer memnun değilsen düzeltip düzeltemediğin… Düzeltebiliyorsan ya da en azından çabalıyorsan ne mutlu. “Yok bu saatten sonra değişemem. 7’mde neysem 70’imde de o olacağım” diyorsan, o ayrı. Kendi dışında geliştiğini düşündüğün hayata sayıp sövmek ya da methiyeler düzmek kolay da bir dön bak bakalım içine, ne çıkacak? Sen senden ne kadar memnunsun?

Diardi

 

Depresyon hırkalarımıza sarınalım…

“3 gündür öyle mutsuzum ki, suratım sürekli asık” dedi annem. “Bakıyorum etrafıma, şükür hepimiz iyiyiz, sağlığımız yerinde ama mutsuzum”.

Haklı. 3 gündür gazeteler isyanda, köşe yazarları dehşet içinde u-turn yazılarına sarılmış. Kimileri de “Hayat bu, böyle yaşayacakmışız!” demeye başladı. Herkeste bir yere varmayacağını bildikleri derdini anlatma çabası… 

“Kurt Cobain’in depresyon hırkası açık arttırmayla satışa çıkıyor” haberini de tam böyle bir zamanda almak… Aklıma Elif Key’in “Ben gülerken o ağlıyorsa, ben de ağlamaya başlıyorum. Onu üzen beni de üzüyor, beddualarımız çiftkaplan gücünde tutuyor. Ona depresyon hırkalarımı veriyorum. ‘Güzelmiş be senin tarzın’ diyor. Son ses Ahmet Kaya dinliyoruz. ‘Kum gibi’, ‘Beni Vur’ derken eve alınan biraları içip içip, odamızda sarhoş olup, annemle babama ‘İyi gejeeeeler’ demeye utanmıyoruz.” satırları geliyor…

Bence hepimiz bir süre depresyon hırkalarımıza sarınalım ve uyuyalım.

Diardi