Geçtiğimiz yüzyılın sonu, 21’inci yüzyılın da başlangıcına şahit olmuş yaşayanların en büyük lüksü “samimiyet”..İçten içe bir samimiyet ama..Ne olduğunu, kim olduğunu, nerede durduğunu anlamakta zorluk çekmeye, yoksun bırakmaya meyilli zamanların insanları doğa ile özdeşleştiremiyor haliyle kendini.. Bozuk plaklarla, kırık camlarla benzeştiriyor haliyle..Bir şarkı bir şiir ..Hepsi aynı şeyi söylüyor, içten içe samimiyetsizliğe yanıyor;
Herkes bir köşede ve yalnız, içten içe bir samimiyetsizlikle başbaşa..Kendisiyle bile değil hoşnut..
Pikaplı yıllardan kalan bir Ajda şarkısı (Keşke Ajda hep o yıllardaki gibi kalsaydı dedirten..)
Bu da bir İsmet Özel şiiri..Şair adam tabii kendisini bizden daha hırpalarcasına sorguluyor da, o bile çiçeğe, ağaca, buluta, toprağa göre bulamıyor yerini…
Ütüsüz bir pantalon kadar tedbirliyim
tarihi bir gercek kadar sıkılgan.
Bilmem ki Tesalya’daki termofil
Bir yiğitlik anısı
Bir hayinlik anıtı mı olsa
Yine bilmem quantum kuramını öğrenen insan
hakli mıdır kendini ardıçkuşu sanmakta?
Ben,
yirminci yüzyılın sonlarında
en uzak uyanışlar ikliminde yaşadım
Bir imparatorluk genişliğindeki gençliğim sırasında
kadınlardan daha çok birinci şubeye vardım.
Silverland
#siirblogda
Mikroorganizma 