Renault Kadjar, Bas Bas Paraları Leyla’ya ve Ekim Baykara

Normalde bu yazıyı eklemesi gereken Emin’di ama ya vakit bulamadı ya da müzik buraya eklenecek kadar hoşuna gitmedi.

Hatırlıyor musunuz bir aralar haberlerin altına döşenen müzikleri? Allahım… bozlaklar, arabeskler, haberin içeriğine göre en yavan romantik müzikler. Haber mi izliyoruz kısa film mi belli değildi. Neyse ki müzik kullanımına sanıyorum telif hakları nedeni ile yeni bir düzenleme getirildi de işkenceden kurtulduk. Haberlerde ne ciddiyet kalmıştı ne bir şey.

Haberde ciddiyet kalmadı deyince bak aklıma Reha Muhtar geldi şimdi. Star’ın anchourman’liğini yaptığı dönem. Ankara haber merkezini arayıp bültene girecek haberleri soruyor. Sayıyoruz sayıyoruz beğendiremiyoruz.

– Dışişleri Bakanlığından açıklama var.
– I ıh.
– Başbakan bilmem ne yaptı.
– I ıh.
– Cumhurbaşkanı onu dedi.
– I ıh

Meğerse adamın derdi başkaymış. Hani böyle sıkışmalı kaza olsun, travesti kavgası, yangın… elti eltiye küstü, köyü ateşe verdi falan… Bilememişiz adamın beklentilerini. Bilemediğimiz için de karşılayamamışız. Şimdi adını unuttuğum bir muhabire “Bas Bas Paraları Leyla’ya” şarkısına ilham olan Leyla’yı Ankara pavyonunda buldurmuşluğu var adamın. Kolay değil.

Nereden nereye değil mi? Renault’un yeni arabası Kadjar’ın reklam müziğinden çıktım, bak yine yolu şaşırdım. Radyo reklamlarında adından bir araba modeli olduğunu kesinlikle anlamadığım Kadjar’ın reklam müziği First Aid Kit-My Silver Lining Justt.fm Justtlove’da Ekim Baykara o kadar çok çaldı ki dinleye dinleye kulağım alıştı. Meğer adamlar reklam vermişler 😉 Bence süper akıl. Zaten gittikçe reklam müzikleri özel ve güzelleşiyor. Yaptığın şarkı bir reklam müziği olursa, döndün köşeyi! Bir de ofis çalışanlarının mesai arkadaşı internet radyolarına reklam vermek çok akıllıca iş hem görsel hem sesli. Neyse, dinleyelim sevelim, yayalım.

Diardi

 

Olsun

Bi çekyat, iki kitaptan ibaret olabilirdi hayat,
olsun

Belki de sadece olduğu kadardır.
Olsun.

Diardi

 

Belki bir gün bu günleri de özleriz…

Bir yıl daha geçmiş yine hiç farkında olmadan. 

Emin bu blogu açtığında hepimiz aslında tam olarak ne yapacağımızı bilmiyorduk. İşimiz yazmak, gücümüz yazmak da hep iş. Hepimizin çiziktirdiği şeyler vardı elbet kendi kendimize konuştuğumuz. “Yazsak bundan ne hikayeler çıkar” ya da “Açma eski defterleri!” dediğimiz birbirimize ama böyle bir günlük tutmak hiçbirimizin aklına gelmemişti. Teknoloji Bakanımız Emin işte…

Şimdi geriye dönüp bakıyorum da, ne günler geçmiş gerçekten. Sevinçler, düğünler, ölümler, isyanlar, aşklar ve ayrılıklar, kör öfkeler, küskünlükler, affedişler ve unutuşlar. Aramıza katılanlar olmuş, aramızdan ayrılanlar. Boşluğu hiç doldurulamayanlar, gelip gidişi fark edilmeyenler. Şimdi kör topal devam ediyoruz bu dijital günlüğü tutmaya. Daha ne kadar devam eder bilmem. 

Woody Allen’ın Paris’te Bir Gece’de dediği, Adele’nin çığlık çığlığa ses verdiği gibi hep eskileri özleyeceğiz sanırım. Bugünün farkına varabilmek için üzerinden hep daha çooook zaman geçmesi gerekecek. Belki bir gün bu günleri de özleriz. Belki daha güzellerini yaşar ama fark etmeyiz. 

Göreceğiz.

Diardi