5 dakika dur ve ne yaptığını düşün önce!
Kaybedenler Kulübü’nün sadece Tolga Örnek’in çektiği bir film, hayal ürünü olduğunu düşünen bir üniversite öğrencisi ile tanıştım geçen gün. Kendisinin de r”adyo programcısı” olduğunu, aylık 1000 kişiden fazla dinleyiciye ulaştıklarını söyledi. Hiç radyo dinlemezmiş hali ile radyo programcılarını da tanımazmış ve iyi bir radyo programının nasıl yapıldığını öğrenmek için ayıracak vakti de yokmuş. Bazen sırf geyik yapıyorlarmış ama yine de dinleyenlerden inanılmaz geri dönüşler varmış!
Konuşmanın sonuna kadar nasıl sakin kalabildiğim konusunda inanın hiçbir fikrim yok! Hani “Bizim gençliğimizde…” diye başlayan cümlelere kıl olma hakkı herkesin bakii kalmakla birlikte, hakikaten bizim gençliğimizde genel kültür diye bir şey vardı. Haddini bilmek ve cüret diye de bir şey vardı sonra. En azından yapmaya kalkıştığımız iş nasıl yapılıyormuş diye bir kafamızı sudan çıkarır bakardık iyi örneklerine. Hayatında hiç radyo programı dinlememiş, radyo dinleme alışkanlığı yok, ama sorduklarında radyo programcısıyım diyor… La havle…
Sanırım bu yüzden tutuk, çekinik, içine kapanık, girişimcilikten uzak ve kokmaz bulaşmaz tipler olarak kaldık biz yeni nesile göre. “Eğer rezil olma ihtimalimiz varsa, hiç girmeyelim bu işe. Abi dalga geçtirmeyelim kendimizle, önce şu işin güzelini bir öğrenelim, sonra başlarız. Aman aman büyük harfle söylemeyin daha, daha olmadık biz o kadar!” diye diye bir hal oluyoruz hala!
Kaan Çaydamlı ve Mete Avunduk’a saygılarımla… (Şimdi “Bunlar da kim ola ki?” diye düşünüyordur o şaşkın! Hay Allahım!)
-Diardi
Mikroorganizma 