Öyle enteresan bir kuşak ki 80’ler, denk gelmediği olay, görmediği insan, buluş vs. yok. Yaş grubumla bunun uzun uzun geyiğini yaparız zaman zaman ama bu başka bir yazının konusu. Ben direk “Kaybedenler Kulübü” diyeceğim bugün.
Hatırlarsınız, özel radyoların yayına başladığı yıllar. Çılgınlar gibi dersi, televizyonu, anayı babayı ekip radyo başına odaya kapandığımız, ertesi gün okulda da akşamki programın geyiğini yaptığımız, radyoyu aramaya cesaret edemeyip arayanları hayranlıkla dinlediğimiz ama -bi bok atıcaz ya illa- kendi aramızda konuşurken “amma aptalca konuştu ama!” dediğimiz yıllar. (Unutturmayın, bir ara Show Radyo ve Neslihan’dan da bahsedeceğim ama önce programını bulmam lazım)
Kaybedenlerin Öyküsü, Hikmet Temel Akarsu’nun İstanbul Dörtlüsü’nün ilk kitabı.
İzmir’de Kaybedenler Kulübü’nü dinleyemiyoruz radyodan ama sağ olsun Hikmet abi yaptı bi güzellik, kitabını yazdı. Biz de ucundan, kıyısından da olsa başladık moda girmeye ama var bi eksiklik. Ne muhabbetin ne ortamın ne barın ne çetelerin esamesi var İzmir’de. Yapacak birşey yok, dörtlünün diğer kitapları ile avuttuk kendimizi, ki güzel de kitaplardır. Hala bugünden kopup azcık özlediğiniz kendinize gitmek isterseniz okumanızı da tavsiye ederim.
Geçen seneydi sanırım Tolga Örnek filmini çekince yine gündeme geldi radyo programı. Bizim kuzu çetesiyle gittik tabii filme ilk seanslarından birinde. Ama bir sorun var ki, benden başka kitabı okuyan yok. Ya da haksızlık etmeyeyim, sanırım bi Hakan okumuştu… Tolga Örnek çok akıllıca bir şey yapmış, klasik “ama kitabı daha güzeldi” dedirtmemenin yöntemini bulmuş. Kitapta Hikmet abi, Kaybedenler Kulübü’nü dinleyen looser’ların bunalımlarını anlatırken Tolga Örnek bodoslama programı yapan Kaan ve Mete’den girmiş konuya. (Kitabı okurken ve filmi izlerken bu isimleri bulamayınca bana çemkirmeyin, filmi izliyorsanız ardından kitabı okuyun ya da tam tersi!)
Bu arada, biz filmi izledik, gayet de güzeldi allah için. O zamanlar kuzu çetesinde sigara içen sayısı daha fazla, çıktığımız gibi tütsüledik ortalığı. Yavrum Emin’den “valla iki senedir ilk defa canım sigara istedi!” diye bi isyan yükseldi. Ama biz kendisine hiç yüz vermeyip giriştik geyiğe..
Benim için en keyifli kısmı ertesi sabah oldu. Akşam yatarken elime aldım kitabı, zaten küçücük-kısacık bir şey. Okurum da uyurum derken sızmışım. Ertesi sabah kalktım ve en sevdiğim şeyi yaptım: Yataktan kalkmadan kitabı elime aldım, iki saatte bitti zaten. Sonra tabii ki bi süre dalgın ve gülümseyerek gezdim ortalıkta.. O arada hatırladıklarım da bana kalsın canım, herşeyi de merak etmeyiverin! 🙂
Kitap bende var ama temiz okuyacağına inanmadığıma vermem, baştan söyleyeyim.
İyi seyirler, mutlu dinlemeler!
– diardi
Mikroorganizma 