Her yıl, Hıdırellez günü, yani 6 Mayıs gündüzü, şehirlerde kırlarda insanlar pikniğe gider, çoluk çocuk bir eğlence bir cümbüş.
Küçüktüm daha..Biz hiç gitmezdik..”Neden?” dedim anneme bir gün, “Neden hiç biz gitmiyoruz?”
“Biz o günü bayram gibi kutlayamıyoruz” demişti. “Çünkü yıllar önce tam da bugün, darağacında 3 fidan yitirdi bu ülke..3 genç adam, herhangi bir fikri savundukları için, hayatlarının baharında asılarak idam edildiler. O gün bugündür, benim hiç kutlayasım gelmiyor”
Ürpermiştim asılmak lafını duyunca. Atatürk’ü falan düşünmüştüm. O asmış olamaz demiştim, kim olabilir o zaman..Kenan Evren mi? Hani her akşam televizyonda gördüğüm? Çocuk aklımla bir anlam verememiştim. O gün pikniğe gidilmez,onu anladım yalnızca o konuşmadan.
Yıllarla tabi, anladık vaziyeti. Vaziyeti anladık da, anlamak çözmeye yetmiyor bir Bülent Ortaçgil şarksında söylendiği gibi…Neyi paylaşamamışız ki biz? Neyi öldürüp bitirip yok etmişiz insan astıkça? Fikrini beğenirsin beğenmezsin, şimdi onun gibi düşünenler şu ya da bu haldedir. Bu adamların en azından şu anda hiç kimsenin sahip olmadığı bir “ideolojileri” vardı, sende bende kaldı mı?
Pazartesi sabahı, daha fazla detaylandırmayacağım ama..Böyle işportalaştıran sözler de yazmayacağım..Ama aklımızın bir köşesinden bunlar..Hatırlatmadan geçemeyeceğim..Üzgünüz be Deniz, Yusuf, Hüseyin…Affedin anne babalarımızın kuşağını…
Giderken..Rodrigo ile gitmek istemişlerdi..Umarım gittikleri yer de bu tınılar kadar huzurludur
Silverland…
Mikroorganizma 
